Als je denkt dat iemand meer inzicht nodig heeft, heb je zelf meer inzicht nodig.

Maar omdat dit soort egoïstisch gedrag bij anderen me mateloos irriteert en ik de verkeersregels wilde respecteren, schoof ik braaf aan, daar waar de file begon. Ik was immers voor één keer vroeg genoeg vertrokken. Tenminste, dat dacht ik. Want deze file bleek echt serieus tegen te vallen. Ik raakte maar stapvoets vooruit. 

Ik werd nerveus, want ik wou om 8u in het centrum bij mijn klant zijn om alles klaar te zetten voor de workshop die om 9u begon over… verbindende communicatie. Deze woorden typen, wetende wat je zo meteen zal lezen, doen mijn schaamte alleen maar toenemen. 😞

8u20, 8u27… Naarmate ik de aankomsttijd op Waze later zag worden, werd ik steeds zenuwachtiger. 8u34! Ik ergerde me hoe langer hoe meer aan de tientallen automobilisten die de file passeerden om er zich vlak voor het einde agressief tussen te wurmen. ‘Hoe egoïstisch!’, vloekte ik. ‘Door hun gebrek aan respect, kom ik straks nog te laat.’

8u40. Een zwarte Volvo wurmt zich tussen mijn voorligger en de auto daarvoor. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen. Ik was het beu om nog langer passief te blijven toekijken. In een impuls stapte ik uit, en stevende resoluut op mijn doel af. Ik tikte beheerst tegen het raam en toen de nietsvermoedende automobilist zijn raampje naar beneden deed, orakelde ik: “Meneer, ik sta hier intussen meer dan een half uur braaf aan te schuiven. Als ik u dan zomaar zie voorkruipen, zonder aan te schuiven… wel, ik vind dat super egoïstisch! Echt!!!”

De bestuurder maakte beleefd aanstalten om mij weerwoord te geven, maar daar had ik geen oren naar. Ik zat in mijn ego en gunde hem geen blik meer. Om hem goed te doen voelen dat HIJ verkeer was, snelde ik terug naar mijn auto.

Hoewel ik me bewust was van zowel het risico dat ik nam bij de situatie als de zinloosheid ervan, voelde ik me toch opgelucht en voldaan. Ik vond het nobel van mezelf dat ik was opgekomen voor mijn behoefte. Vanachter mijn stuur snoefde ik voldaan: ‘Als niemand zijn nek uitsteekt, verandert er niets.’ Ik waande me de redder des vaderlands, de Robin Hood van de weg die het opnam voor alle benadeelde sukkelaars die wél geduldig hun beurt afwachtten in de file.

Tot ’s avonds dus. Mijn collega Laure stuurde mij een mail door die om 10u45 naar ons algemene mailadres werd gestuurd. Van de bestuurder van die zwarte Volvo:

Plotsklaps verdween alle heldhaftigheid als sneeuw voor de zon en stond ik terug met beide voeten op de grond. Beschaamd om wat ik had gedaan en vooral over mijn onvolwassen manier van denken waaruit ik had gehandeld. Het was tijd voor zelfreflectie…

Wat heb ik van het voorval geleerd? Dat als je denkt dat iemand anders meer inzicht nodig heeft, dan heb je zelf meer inzicht nodig. In mijn geval de volgende inzichten:

• Dat ik soms een kort lontje heb, al geef ik dat niet graag toe. Zolang alles goed en volgens plan verloopt, merk je dat niet. Maar onder stress of bij onaangename verrassingen ben ik sneller dan ik zou willen 'getriggerd'.
• Dat ik in dit geval veel geluk heb gehad. Deze man reageerde gelukkig volwassen en bleef kalm. Voor hetzelfde geld had deze chauffeur een even kort lontje, was hij uitgestapt en had hij mij een flink pak rammel verkocht.
• Dat wat ik deed, was onnodig moraliserend. Wie ben ik om een onbekende de les te spellen over wat die wel of niet mag doen?
• Dat ik bovendien niet eens de verkeersregels ken. Het agentschap ‘Wegen en verkeer’ schrijft voor dat je pas moet ritsen op het einde van een versmalling. Niet bij het begin.
  

• Dat het egocentrisch was om mijn frustratie op iemand af te reageren. Ik was van mijn frustratie verlost. Maar wat kon de ander daarmee? Niets. Ik creëerde enkel negativiteit en machteloosheid bij de ander. Ik neem me voor om voortaan enkel nog mijn mening te geven als ik bereid ben om een tweerichtingsgesprek te voeren. Als ook de ander voldoende ruimte krijgt om zijn mening te geven.
• Dat de intentie waaruit je spreekt allesbepalend is. Als je spreekt vanuit de intentie om de ander pijn te doen of te straffen, breng je een even negatieve reactie bij de ander teweeg.
• Dat niet een ander, maar ik zelf verantwoordelijk ben voor de vervulling van mijn behoeften. We verwachten te vaak dat de ander zich gedraagt zoals wij het willen. Ik neem me voor om die verwachtingen los te laten en me enkel nog te focussen op wat ik zelf kan realiseren. Wil ik files vermijden? Dan vertrek ik volgende keer nog een half uur vroeger.
• Dat je zo overtuigd kunt zijn van je grote gelijk, dat je zelfs geen rekening meer houdt met het perspectief van de ander. Dat ons ego zo vaak in de weg zit. Natuurlijk willen we allemaal graag gelijk hebben. Maar dat kost zoveel energie. Ik neem me voor om nog meer mijn ego opzij te zetten en mijn moreel kompas te volgen door te leven volgens mijn kernwaarden: integriteit, verantwoordelijkheid en respect.
• Dat we anderen vaak zaken verwijten die we zelf doen. Maar waar we niet mee in het reine zijn. Ik heb last met het egoïsme van anderen omdat ik zelf vaak egoïstisch ben en weet dat dat niet ok is. Als je met één vinger naar de andere wijst, besef dan dat er ondertussen drie vingers naar jezelf wijzen. Ik neem me voor om in eigen boezem te kijken en te onderzoeken wat mijn aandeel is in het verhaal.

Hoe ironisch: al deze inzichten breng ik dagelijks als trainer over aan deelnemers tijdens een opleiding over… verbindende communicatie. Terwijl ik blijkbaar zelf niet altijd in staat ben om de principes toe te passen in de praktijk. Ik schrijf deze blog dan ook een beetje als boetedoening. Én om te laten zien dat ik ook maar een mens ben met heel wat gebreken. Ik vergeef het mezelf, zolang ik maar mijn best doe om een betere versie van mezelf te worden.

Het goede nieuws is dat ik intussen al een paar keer weg en weer gemaild heb met de chauffeur van de zwarte Volvo en we een heel verbindend contact hebben. Binnenkort gaan we samen een koffie drinken. Ik trakteer!