12 september is de Dag van de scheiding. En daar mag best wel wat aandacht naartoe gaan. Want meer dan één op de drie huwelijken eindigt niet met een gouden jubileum, maar bij de advocaat. Of het nu wel of niet een vechtscheiding wordt, afscheid nemen doet altijd pijn. En brengt schaamte met zich mee. Want het voelt toch alsof je een beetje gefaald bent. Dat het je niet gelukt is om de onderlinge verschillen te overbruggen. Dat ondanks de vele pogingen om de relatie toch te laten werken, moet vaststellen dat het niet werkt.

Als ceremoniespreker mocht ik al heel wat huwelijken inzegenen en hoorde ik verschillende mensen volmondig en met volledige overtuiging “ja” zeggen tegen elkaar. En telkens opnieuw denk ik: “Wat een mooi koppel. Dit is een blijver.” Zo ook begin deze zomer bij het huwelijk van Wouter en Frederik.

Zelf zei ik vorig jaar ook “ja”, er rotsvast van overtuigd dat wij behoren tot die twee derde huwelijken die standhoudt. Na zo’n huwelijksfeest, waar we naartoe leefden, waar we verbinding voelden, waar we van genoten… haalde het dagelijkse leven ons echter in. We moeten werken, zorgen dat er eten op tafel staat, de kinderen helpen met hun huiswerk… Soms zijn we moe of gestresseerd en dan reageren we niet met rust en vanuit die liefde die we voelden op ons huwelijksfeest. Integendeel, ons amygdala, ofwel ons reptielenbrein, reageert meteen.
Ofwel vanuit fight: We worden boos en gooien met verwijten. Vanuit Flight: We trekken de deur achter ons dicht en gaan boos weg. Of Freeze: We klappen toe en het is beeld zonder klank.
Een handige tip om hier niet in te vervallen is: Draai je tong 3x rond voor je iets zegt en adem diep in en uit. Je zal er versteld van staan hoe vaak je op die korte tijd de rationele beslissing kan maken om bijvoorbeeld dat verwijt in te slikken of niet met de deur te slaan.

Zo’n boze reactie, vanuit ons amygdala, is vaak een reactie op wat de ander zegt en waarbij je het persoonlijk neemt.
“De afwas staat hier nog op het aanrecht!”
Reactie vanuit het amygdala: “ Allez ze, moest ik dat ook nog doen. Ik ben ook een hele dag bezig geweest.”
Je voelt je aangevallen en schiet in de verdediging. Als je dan even rustig ademt, ben je misschien wel in staat om te begrijpen dat de ander ook moe is en simpelweg nood heeft aan orde. Van zodra je begrijpt dat de ander reageert vanuit een onvervulde behoefte, nemen we het niet meer persoonlijk.

Wees trouw aan jezelf 

Hoe makkelijk dit ook klinkt, het toepassen in de praktijk is een andere zaak. Bovendien merk je dat je soms ontelbare pogingen hebt gedaan en dat je de brokken niet meer gelijmd krijgt. Langzaam groeit het besef dat je volmondige “ja” tijdens je huwelijksceremonie vooral een intentie was om ervoor te gaan, maar dat dat door de omstandigheden is veranderd in een “nee, toch niet meer”.
En dat is ok. Het kan soms zelfs opluchting brengen; te weten dat je beter apart gelukkig bent, dan samen ongelukkig.

Bovendien bestaan er, naast de alombekende huwelijksceremonies, ook scheidingsceremonies. Een manier om elkaar te bedanken voor de vele mooie momenten van verbinding, om in zachtheid te kunnen afsluiten en vooral om te blijven koesteren wat er wel was.
Ik ben ervan overtuigd dat zo’n ceremonies een meerwaarde kunnen zijn in onze samenleving. En dat we ze best in de kijker mogen zetten op deze ‘dag van de scheiding’.
Ze zijn bovendien een gat in de markt, als je de statistieken kent.

Realitycheck

Hoe zit het bij jou?

• Hoe vaak reageer je geïrriteerd vanuit je amygdala?



• Hoe kijk je vandaag naar die kanten van de ander die je in het begin, grappig, charmant of gewoon opmerkelijk vond?


• Ben je eerlijker tegen je kapper dan tegen je partner?


• Luister je nog écht naar wat de ander te zeggen heeft?


• Wat zou je vandaag zeggen? Volmondig “ja” of “…”

En wat het antwoord hierop ook is: Ik wens jullie een mooie Dag van de scheiding. Waarop er vooral mag gekoesterd worden voor alle mooie momenten die je ooit samen mocht (en misschien nog steeds mag) beleven.